ایگو را بیشتر بشناسیم: آیا ایگو با چیزی که “خود” نام می نهیم متفاوت است؟

 

ایگو از نظر ریشه شناسی کلمه، به سادگی نشان گر “من” در لاتین است. این کلمه توسط نطق کنندگان لاتین، به همان شیوه که ما برای ضمیر اول شخص مفرد فاعل بکار می بریم استفاده می شود.

---

 امروزه، کلمه ی ایگو را به منظور ایجاد تمایز مشخصی مورد استفاده قرار می دهیم. به عنوان مثال، هنگامی که می خواهیم یک احساس خود ارزشمندی را نشان دهیم  به سمت هویت مان متمایل می شویم. این هویت را ما خودمان در اجتماع شکل داده ایم.

---

اما در واقع چه چیزی “ایگو” به شمار می رود. ارتباط آن با چیزی که ما “خود” نام می نهیم چیست؟

می توانیم بگوییم که ایگو اساسا یک ساختار است. ایگو از بخش های مختلفی تشکیل شده است. به مانند سازه ای که از بتن به وجود آمده است. ایگوی ما محصول رویاها، ترس ها، خاطرات مان و چیزهای دیگر است. 

---

بیایید نگاهی سریع به آن چه که سنت های غربی و شرقی در این رابطه می گویند بیاندازیم.

برای سیگموند فروید ایگو بخشی از ساز و کار روان محسوب می شود. این ساز و کار تحت عنوان واسط میان غرایز بنیادین و اخلاقی ما که مطلوب اجتماع می باشد عمل می کند ( سوپر ایگو ). ( سوپر ایگو جنبه ای از شخصیت ما است که تمامی استانداردهای اخلاقیات درونی و ایده آل هایی را که از هر دو والد خود و اجتماع کسب نموده ایم پوشش می دهد. احساس ما از درست و نادرست بودن).

---

دو عنصر روان ما، در تضاد متقابلی قرار دارند و این بر عهده ی ایگوی ما می باشد تا این تضاد را اتحاد ببخشد. نتیجه ی این سنتز از نظر ظاهری مستحکم و پایدار است. با این حال تحت فشار بسیار بالایی است. این تضاد اغلب در دست ساخت و ساز می باشد. استعاره ی Iceberg معمولا برای نشان دادن مکانیک و میدان دید نیروهای زیر بکار برده می شود: ایگو در راس است. بخش قابل رویت، تنها آن جاست. زیرا  توسط توده ی عمیق  و کمتر قابل دسترس تر یخ حمایت می گردد.

---

بودیسم ادعا دارد که هیچ چیزی واقعیت اساسی ندارد. یکی از رایج ترین و عادی ترین اختلال ذهنی ما فکر کردن در مورد دوره های هویتی خودمان است.

---

مفهوم anatta یا بی نفسی بسیار واضح است: هیچ چیزی وجود ندارد که دارای ماده باشد. همه ی آن ها توده هستند. در مورد ایگو هم به همین وضع است. تصور می کنیم که وجود دارد. داستان نقسانا و ارابه بارها نشان داده شده است. هیچ چیزی به عنوان ارابه وجود ندارد. قطعاتی هستند که در کنار هم گرد آمده اند. این در مورد ایگو هم صدق می کند. چیزی به مانند این وجود ندارد. چیزی که ما هستیم جریان مداوم احساسات و افکار می باشد. برای شناسایی خودمان با هر کدام از این ها نهایتا توهمی به سمت وابستگی و تعلق همراه رنج می آفرینیم.

---

فایل صوتی سابلیمینال غلبه بر نفسانیات را با کلیک بر روی این قسمت می توانید تهیه کنید. 

---

اندیشه های معادلی که در فلسفه ی غرب وجود دارند به واسطه ی متفکرانی نظیر جان لاک، هرالیتیوس و دیوید هوم مطرح شده اند. این اندیشه ها نشانگر بررسی مجدد “تئوری بسته ای خود” و پارادوکس کشتی تیسوس هستند. این ها راه های متفاوت آن چه که بودائیست ها اظهار می کنند را بیان می کنند.

---

از طرفی دیگر، هندوئیزیم چیزی تحت عنوان “خود”، دارد و آن آتمان نامیده می شود. این همان چیزیست که وقتی لایه های خیالی ذهن را می زدائیم هویدا می شود ( جایی که ایگو قرار دارد.). این برابر با مطلق غیر شخصی ( برهمن ) است. به مانند جرقه ای به سمت خورشید ( هر دو آتش هستند ). مجددا تاکید بر روی خودآگاهی ست. زیرا از طریق آن می توانیم حجاب خیالی را سوراخ کنیم. پس می توانیم طبیعت واقعی مان را نظاره گر باشیم.

---

لائو تسه نوشت: “شناخت دیگران خرد است، شناخت خود روشنیدگیست“.

---

به نظر می رسد بسیاری از آئین ها به این نوع دانش اهمیت بسیار زیادی قائل هستند. این دانش را وسیله ای برای شادی می بینند. ما باید نسبت به ایگومان هوشیار باشیم. پس به خاطر بسپاریم که ایگو ساخته شده است. بنابراین چیزیست که می تواند بازسازی شود. پس به هر شکلی که بخواهیم تغئیر می کند. فرض می گیریم که داشتن ایگو اجتناب ناپذیر است. پس بهتر آن است که در جهت آسودگی خودمان شکل بگیرد. این می تواند به عنوان ابزار باشد نه به عنوان استاد.

---

آلن واتز اظهار کرد: “ایگو نهادی اجتماعی بدون وجود فیزیکی است. ایگو به سادگی نماد خودتان می باشد. درست همانطور که کلمه ی آب صدایی ست که مایع مشخصی را بدون وجود آن نمادسازی می کند. بنابراین همچنین ایده ی ایگو نقشی را که بازی می کنید نمادین می کند. این که چه کسی هستید. اما ایگو چیزی نیست که به مانند ارگان های زنده ی شما هستند”. 

---

به منظور دانستن این مطلب و فهمیدن این ایده ایگو که چیزی را که از خودمان داریم در وجود ما تکامل و داینامیک را به ارمغان خواهد آورد به جملات زیر توجه نمائید: ایده ی خوبیست که کسی را جدی نگیرید. به منظور شناسایی خودمان با یک “من” گیج این کار را انجام دهیم. از طرف دیگر کشف خود و خندیدن بر روی فردی دیگر دروازه ها را به سوی درک خود باز می کند.

---

واتز توضیح داد: “شاد و خوشبخت نبودن بشر ریشه در احساس اضطراب دارد. این احساس اضطراب حس وجود یک فرد یا خود جدا شده را همراه دارد. یعنی جدا از “واقعیت” و “زندگی”  به عنوان کل. از سویی دیگر، خوشبختی– حس هماهنگی، یکپارچگی و اتحاد– به همراه درک این موضوع می آید که حس جدایی خیالی بیش نیست”.

---

منبع:

https://fractalenlightenment.com/16680/spirituality/the-ego-and-the-self