حس همدلی موروثی چیست و چگونه کنترل می شود؟

حس همدلی موروثی

حس همدلی موجب همراه شدن با دیگران و درک احساس آن ها می شود. اما در عین حال ما را در احساساتمان غرق می کند. شاید تجربه این را داشته اید که درگیر احساسات همدلانه حتی برای حیوانات بی خانمان شده باشید. یا تمام روز را با مرور خاطرات و اتفاقات ناگواری که برایتان افتاده سپری کنید. آیا تابحال از خودتان پرسیده اید چه چیزی باعث می شود تبدیل به موجوداتی تا این حد احساساتی شویم؟ آیا ژنتیک باعث ایجاد حس همدلی و همدردی در انسان می شود؟ یا فاکتور های محیطی در ایجاد این حس دخیل هستند؟

مقاله تکمیلی: “همدلی! عامل شادی یا رنج ما؟“

اغلب پژوهشگران معتقدند رفتار های همدلانه تحت تاثیر ژن های مختلف بروز می یابند. همچنین فاکتور های محیطی نیز بی تاثیر نیستند. برخی از عواملی که در ایجاد حس همدلی دخیل هستند شامل استعداد ذاتی (همدلی موروثی) و خلق و خوی اکتسابی در طول تجربه زندگی می شوند.

همدلی در دوران کودکی

برخی از کودکان از همان ابتدای تولد بسیار حساس به انرژی هستند. از این رو یک توانایی غریزی برای توسعه حس همدلی در آن ها نهفته است. این کودکان با تغییرات جزیی احساسی اطرافشان به سرعت واکنش نشان می دهند. برای مثال با تغییر نور، صدا و لحن صداها بوسیله گریه کردن، خندیدن یا دیگر رفتار ها به شما علامت می دهند. این دسته از کودکان نوع عمیقی از حس همدلی را دارند. با بزرگتر شدن توانایی آنان در کنترل احساسات خود ماهر می شوند. اگر دوست آن ها سعی کند احساسات خود را مخفی کند شکست خواهد خورد زیرا او از تغییرات احساسی دوست خود آگاه می شود و همیشه آماده حمایت کردن است.

مقاله مرتبط: “انسان های حساس به انرژی و قدرت های ناشناخته آنها“

همدلی موروثی

برخی از حساسیت های احساسی موروثی هستند. کودکانی که والدین آن ها حس همدلی فعالی دارند، این ویژگی را از والدین به ارث می برند. در یک پژوهش که روی همدلی میان دوقلو ها انجام شده است، نشان داده شد که دوقلو های همسان در مواجهه با یک فرد آسیب دیده رفتار مشابهی را پیش می گیرند. درحالیکه انجام همین آزمایش روی خواهر ها و برادر ها نشان داد که کودکان معمولی شباهت رفتاری کمتری در موقعیت مشابه دارند.

بر این اساس رفتار های همدلانه می توانند ریشه موروثی داشته باشند. تحقیقات مشابه نشان داده اند که زنان بیشتر از مردان رفتارهای همدلانه از خود نشان می دهند. اگرچه نوع ژنتیک ممکن است عامل این پدیده نباشد. زیرا محققان تفاوت معناداری میان همدلی بین مردان و زنان نیافته اند که بتوان آن را به نوع ژنتیک آنها ارتباط داد. بنابراین بروز رفتار همدلانه ناشی از عوامل غیر ژنتیکی است. مانند روابط اجتماعی یا آسیب های روحی عمیقی که در طول زندگی به فرد وارد می شود.

مقاله مرتبط: “۱۰ پیامد سوء همدلی که هرگز فکرش را نمیکردید!“

نقشه ذهنی و همدلی موروثی

یکی دیگر از تحقیقاتی که نشان می دهد حس همدلی به احتمال قوی موروثی است توسط دکتر Hugo Critchley به انجام رسیده. براساس این پژوهش، بخش جلویی قسمت اینسولا در مغز نقش مهمی در درک احساسات ایفا می کند. دانشمندان بر این عقیده اند که بخش اینسولا در مغز در زمینه آگاهی و در اعمال متفاوت مرتبط با هیجانات فعالیت دارد. این اعمال شامل ادراک، کنترل حرکت، خودآگاهی، عملکرد شناختی و تجارب بین فردی می باشد.

دکتر هیوگو در تحقیقاتش نشان داد که افراد با احساس همدلی ماده خاکستری بیشتری در قسمت اینسولا مغز خود دارند. هرچه این ماده خاکستری متراکم تر باشد فرد در تشخیص احساسات خود و دیگران قوی تر عمل می کند. یکی دیگر از یافته های علمی در این زمینه مربوط به نورون های مغزی von economo است. این نورون ها در قشر کمربندی قدامی (ACC) و قسمت جلویی اینسولا قرار دارند. این نورون های بسیار ویژه به ما اجازه می دهند ادراکات شهودی داشته باشیم و تصمیمات سریع و شهودی بگیریم. همچنین این امکان را به ما می دهند که چیزهایی را بدون تحلیل منطقی یا دیگر دخالت ها درک کنیم.

مقاله مرتبط: “آیا شما میتوانید درد ها و احساسات دیگر انسان ها را احساس کنید؟“

آسیب های شدید روحی و حس همدلی

کسانی که در کودکی دچار آسیب های شدید روحی شده باشند درک می کنند که اثر این اتفاقات ناگوار چقدر عمیق است. این اثرات گاها افراد را از حرکت به جلو بازمی دارد و توانایی های آنها را تحلیل می برد. اگرچه علیرغم ماهیت منفی و محدود کننده شان، این تجربیات تاثیراتی هم روی توانایی حس همدلی در افراد دارد. بسیاری از روانشناسان بیان کرده اند که مراجعان آنها که جزء افرادی با ویژگی های همدلی به شمار می آیند؛ اغلب دارای تجربیات ناخوشایند در زندگی شان بوده اند. تجربیاتی مانند اعتیاد والدین به مواد مخدر یا مورد سوء استفاده قرار گرفتن. اگرچه امکان دارد که این تجربیات کودک را فردی پذیرا و آماده حمایت به بار بیاورد؛ اما عواقبی هم برای او خواهد داشت. در صورتی که این آسیب های شدید درمان نشوند می توانند منجر به انزوای اجتماعی، افسردگی و دیگر آسیب ها شوند.

مقاله مرتبط: “روش هایی کاربردی برای مدیریت احساسات“

تاثیر والدین خوب بر حس همدلی

عوامل مثبتی مانند داشتن والدین حمایتگر می تواند منجر به توسعه رفتار های همدلانه در کودکان شود. وقتی که والدین برای انجام کارهای مثبت به فرزندشان پاداش می دهند، کودکان تشویق به تکرار این قبیل رفتار ها می شوند. بنابراین شیوه تربیت عامل موثری در پیدایش رفتار های مثبت به ویژه حس همدلی در فرد است. این شیوه از کودکی رفتار های همدلانه را در اشخاص پرورش می دهد.

مقاله مرتبط: “حساس بودن یک هدیه ست، مزایای حساسیت بالا به انرژی“

شفابخشی به عنوان یک همدل

علاوه بر دلایل مختلفی که تمرین حس همدلی دارد، افراد معمولا برای مقابله با استرس از این رفتار های نوع دوستانه استقبال می کنند. همچنین موقعیت هایی هم وجود دارند که درک و کنترل رفتار در آن موقعیت ها دشوار است. در این هنگام احساسات کنترل فرد را بدست می گیرد و اعمال او را کنترل می کند. این واکنش نشان دهنده حساس بودن در مقابل احساسات عمیق و شدید است. اما نباید فراموش کرد که راهی برای بهبود وضعیت وجود دارد. قدم اول این است که باور کنید شما منحصر به فرد هستید و لایق احساس امنیت و آرامش می باشید. بخشی از این باور به این برمی گردد که خودتان را در اولویت قرار دهید. بدین ترتیب فرایند درمان و شفابخشی آغاز می شود. برای گام های بعدی می توانید از مشاوره، تمرین مراقبه، و دیگر روش های شفابخشی استفاده کنید.

مقاله مرتبط: “توانایی شفابخشی خود را ارزیابی کنید“

به عنوان فردی همدل بهتر است هدفتان را روی خودتان متمرکز کنید. اساسا داشتن احساسات قوی و عمیق مشکل ساز نیست. آنچه باعث بروز مشکل است میزان حساسیت شما در برابر این احساسات است. باید دقت کنید که داشتن توانایی حس همدلی با دیگران تنها یک قدرت معنوی نیست. بلکه در عین حال یک مسئولیت هم بشمار می رود. شما باید از این نیرو برای عشق ورزیدن به خود و باور داشتن خودتان استفاده کنید. از این طریق می توانید عمق این توانایی را در خود درک و ستایش کنید. همچنین از فرسایش روحی و آسیب دیدن خود جلوگیری کنید. در این صورت می توانید به دیگران کمک و حمایت برسانید.