“مطالعات و تحقیقات این مقاله، نشان می دهد هنگامی که با پای برهنه بر روی زمین راه می رویم چه فرآیندی در ذهن ما رخ میدهد.”

گراندیک شدن یا اتصال بدن به زمین، به معنای قرار دادن کف پا ها به طور مستقیم بر روی زمین و بدون هیچ مانعی می باشد. منطقی که در پشت پابرهنه راه رفتن نهفته است مربوط شارژی است که توسط زمین به پاهای ما منتقل می شود. چنین شارژی غنی از الکترون بوده و منبعی مناسب از آنتی اکسیدان و الکترون های از بین برنده ی رادیکال های آزاد است.

دکتر جیمز عثمان، دارای دکترای زیست شناسی از دانشگاه پترزبورگ و متخصص در زمینه ی میدان های انرژی درمانی می نویسد:

گزارش های متعددی که نشان می دهد “پابرهنه راه رفتن بر روی زمین باعث ارتقا وضعیت سلامتی فرد و موجب ایجاد احساس تندرستی او می گردد”، در فرهنگ تمامی اقوام دنیا قابل روئیت است.

اگر کمی به این مسئله فکر کنید، عقلانی به نظر می رسد، در طبیعی ترین و بدوی ترین حالت، انسان هیچ گونه پوششی برای پاهایش ندارد. قرار دادن پاهایتان بر روی زمین شما را قادر می سازد تا مقادیر زیادی الکترون منفی از طریق کف پا جذب کنید، که به نوبه ی خود، با این کار می توانید بدن خود را در پتانسیل بار الکتریکی منفی شارژ شده توسط زمین حفظ کنید.

به دلایل مختلف، بسیاری از افراد تمایل به پابرهنه راه رفتن بر روی زمین ندارند مگر اینکه در تعطیلات آخر هفته شان بر روی شن های ساحل لم داده باشند.

اما بگذارید ببینیم جهان علم در این باره چه می گوید!

مطالعه ای که در این باره انجام شد سال ها پیش در مجله ی محیط زیست و بهداشت عمومی با عنوان ، “اتصال به زمین: پیامد های درمانی اتصال مجدد بدن انسان با الکترون های موجود در سطح زمین” چاپ شده بود.

فرض این مطالعه بر این بود که گراندیک شدن می تواند یک درمان و یک راه حل بالقوه برای بیماری های مزمن باشد.

در پایان این مطالعه نتیجه گیری به عمل آمد که: “اتصال به زمین یعنی قرار گرفتن با پاهای برهنه بر روی زمین در محیطی خارج از منزل و یا در داخل ساختمان های متصل به سیستم رسانای زمینی، می تواند به عنوان یک استراتژی زیست محیطی طبیعی و “عمیقا موثر” در برابر مشکلاتی نظیر استرس مزمن، اختلال عملکرد ANS، التهاب، درد، کم خوابی، اختلال HRV، ترومبوفیلیا، و بسیاری از اختلالات رایج دیگر در زمینه ی سلامتی و به ویژه موثر در درمان بیماری های قلبی-عروقی باشد.”

این مطالعه نشان داد که اتصال به زمین همانند ضرورت نور خورشید، آب و هوای پاکیزه، مواد غذایی ارگانیک و مغذی و فعالیت فیزیکی، برای سلامتی انسان ها مفید است.

“۷ راه برای رسیدن به آرامش با اتصال به زمین” را از اینجا بخوانید:

یکی دیگر از مطالعات انجام شده توسط گروه جراحی مغز و اعصاب بیمارستان نظامی بالینی در (Powstańców Warszawy)، که با همراهی گروه دانشگاه علوم پزشکی لهستان انجام شد نشان می دهد که میزان غلظت اوره موجود در خون افراد گراندیک شده (متصل به پتانسیل زمین با یک سیم مسی)، در حال ورزش و فعالیت های بدنی کمتر از دیگر افراد است و این کار باعث بهبود فعالیت ورزشی می گردد.

نتایج این آزمایش نشان داد که اتصال به زمین در حین ورزش، کاتابولیسم پروتئین کبدی را مهار می کند و یا به عبارتی موجب افزایش دفع اوره کلیوی می شود. پابرهنه راه رفتن در حین ورزش و فعالیت بر متابولیسم پروتئین ها تاثیر می گذارد و منجر به تعادل مثبت نیتروژن می شود. این پدیده در فهم فرآیندهای متابولیک بدن اهمیت بنیادی دارد و ممکن است در برنامه های آموزشی برای ورزشکاران تاثیر گذار باشد.

مطالعه ای که سال گذشته از بخش زیست شناسی رشد و سلول در دانشگاه کالیفرنیا در ارواین منتشر شد، نشان داد که گراندیک شدن بدن انسان، باعث بهبودی در تنظیم جریان خون موجود در صورت می شود.

همانطور که قبلا هم ذکر کردم، گراندیک شدن باعث می شود که نا روانی جریان خون انسان کاهش یابد زیرا این امر، یک عامل بسیار مهم در بیماری های قلبی و عروقی تلقی می گردد.

یک تحقیق که در مجله ی (Alternative and Complimentary Medicine) چاپ شد، نتیجه گیری کرد که پابرهنه راه رفتن “عامل اصلی تنظیم سیستم غدد درون ریز و عصبی باشد”.

بر اساس یک پژوهش انجام شده در ژورنال مربوطه به تحقیقات التهاب در بدن انسان:

اتصال به زمین، باعث کاهش یا حتی مانع از ایجاد علائم اصلی التهاب پس از آسیب دیدن می شود که شامل قرمزی، برافروختگی، ورم، درد، و از دست دادن عملکرد قسمتی از بدن است.

فرضیه اصلی ما برای این امر این است که اتصال بدن انسان به زمین الکترونها را از سطح زمین آزاد می کند تا به بدن نفوذ کرده و باعث اثرات آنتی اکسیدانی گردند. هم چنین، الکترون های سیار باعث ایجاد یک میکرومحیط آنتی اکسیدانی در اطراف محیط مرمتی آسیب دیده می شود و موجب کند شدن و یا جلوگیری از ایجاد حرکت اکسیژن های واکنشی (ROS) که توسط انفجار های تنفسی آزاد می شوند و برخاسته از علت آسیب جانبی به بافت سالم هستند، گشته و موجب کاهش و یا مانع از شکل گیری موانع التهابی می شود.

هم چنین باور بر این است که الکترون های موجود در سطح زمین می توانند از التهاب های خاموش و بروز نکرده جلوگیری کنند.

مقاله مرتبط: “چگونگی برقراری ارتباط با زمین و بازگشت به طبیعت + مراقبه طبیعت”

“فرآیند گراندیک شدن یک از قوی ترین آنتی اکسیدان هایی است که تاکنون شناخته شده است، چنانچه دریافتیم که گراندیک شدن موجب تخفیف درد، بهبود وضعیت خواب و سلامتی و بسیاری از مزایای دیگر می شود. اما متاسفانه افراد بسیاری که به زندگی شهری عادت کرده اند، عادت گراندیک بودن خود را از دست داده اند”. (دکتر جوزپه مروکولا)

هنگام پابرهنه راه رفتن ، ریتم روزانه استرس و کورتیزول شروع به نرمال شدن می کند. کورتیزول به واکنش استرس بدنی شما وابسته بوده و به کنترل سطح قند خون، کاهش متابولیسم، کاهش التهاب و افزایش حافظه، کمک می کند.تاکنون صد ها مطالعه انجام شده نشان می دهند که پابرهنه راه رفتن فواید بسیاری برای فرد دارد، از درمان بیماری های قلبی و عروقی گرفته تا جلوگیری از پیری زودرس.

*چگونه گراندیک شویم ؟

ما انسان ها، ساعات بسیاری از روز را در حال قدم زدن با کفش یا دمپایی بر روی زمین می گذرانیم. کفش و دمپایی عایق هایی هستند که برای جدا کردن ما از بار الکتریکی زمین مورد استفاده قرار می گیرند و شما را از جریان الکترون جاری در سطح زمین که ما قرار است به طور طبیعی به آن متصل باشیم جدا می کنند.

اگر شما از کفش های چرمی استفاده می کنید یا پا برهنه بر روی شن و ماسه، چمن، خاک، سرامیک یا سنگ راه می روید شما از قبل گراندیک شده اید. ولی اگر به طور عادی بر روی آسفالت، چوب، لاستیک، پلاستیک، موزاییک های غیر سنگی یا پارکت های مصنوعی، زمین قیر شده و یا آجدار راه بروید، گراندیک نخواهید بود.

به طبیعت بروید. کفش هایتان را از پا در بیاورید. هر زمان که برای کمپینگ یا پیک نیک از شهر خارج می شوید، پابرهنه راه رفتن را فراموش نکنید. هم چنین اگر برایتان امکان پذیر است می توانید از سیستم های هدایت کننده رسانا، هنگامی که در خانه یا سر کار هستید؛ استفاده کنید.

مهم: کشف علمی زیر شما را در این باره شگفت زده می کند:

“رزونانس شومان”

در سال ۱۹۵۲ فیزیکدان آلمانی پروفسور W.O شومان، از دانشگاه فنی مونیخ، شروع به تلاش برای پاسخ دادن به اینکه آیا خود زمین یک فرکانس دارد یا نه، کرد. فرض او در مورد وجود این فرکانس از این فرضیه بود که وقتی یک کره در داخل یک کره دیگر وجود دارد، یک تنش الکتریکی ایجاد می شود.

از آنجا که بار منفی زمین در داخل یون کره بار مثبت آن وجود دارد، باید میان این دو بار تنشی وجود داشته باشد، که برای زمین یک فرکانس خاصی را فراهم می کند. این پروفسور به دنباله ی فرضیاتش، از طریق یک سری محاسبات، قادر شد به فرکانسی دست یابی پیدا کند که به اعتقاد او پالس زمین نام داشت. آن فرکانس ۱۰ هرتز بود.

سرانجام این دانشمند در سال ۱۹۵۴ با همکاری یک دانشمند دیگر به نام هربرت کنیگ تصدیق کردند که کره ی زمین بر روی فرکانس ۷.۸۳ هرتز قرار دارد. این کشف بعدها توسط چندین دانشمند آزمایش و تأیید شد. از آن زمان، رزونانس شومان، اصطلاح پذیرفته شده مورد استفاده علمی بوده است، و هنگامی که کسی به دنبال توصیف یا اندازه گیری نبض یا ضربان قلب زمین است از این اصطلاح استفاده می کند.

اما، با اینکه رزونانس شومان به عنوان یک واقعیت علمی پذیرفته شده است، تعداد کمی از دانشمندان وجود دارند که ارتباط مهم این فرکانس را با سطح زندگی بر روی زمین تشخیص می دهند.